Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Аһ, қандай өкінішті! — деп айқайлап жіберді күтуші әйел. — Сонда сіз маған, мейірімді мырзам, Аполлинарийдің дұғасын оқы деп тұрсыз ба? Ау, ол мырзамның тісі сырқырағанда оқылатын дұға ғой, ал оның басы ауырады емес пе?

— Мен мұны жайдан-жай айтып тұрғаным жоқ, күтуші ханым. Барыңыз, менімен салғыласпаңыз, қандай шешен екенім өзіңізге жақсы мәлім, сондықтан шешімімді бәрібір өзгерте алмайсыз, — деді Карраско нықтап.

Бұдан соң күтуші әйел кетіп қалды да, бакалавр сол бойда священниктің үйіне қарай тартты, онымен кейіндеу, реті келгенде айтыла жататын бір жәйт жөнінде әңгімелеспек еді.

Ал бұл кезде оңаша қалған Дон Кихот пен Санчо екеуара пікір алмасып отырған, мұның бәрі хикаямызда аса бір дәлдікпен және шыншылдықпен

алға тартылады. Санчо қожайынына былай деді:

— Сеньор! Әйеліме бәрін хабарландырып та үлгердім, сөйтіп ол маған өзіңізге еріп көңіліңіз қайда қаласа, сонда баруға рұқсат етті.

— Хабарландырып емес, Санчо, хабарлап деу керек, — деп құлаққағыс етті Дон Кихот.

— Жаңылмасам, тақсыр, не айтпағым түсінікті болған жағдайда мені түзетпей-ақ қоюыңызды өзіңізден бір-екі рет өтінгенмін, — деді Санчо, — ал әгәрәки түсінбей қалсаңыз, онда: “Санчо, — немесе сайтан дейсіз бе, сапалақ дейсіз бе, бәрібір, — не айтып тұрғаныңды ұқпадым”, дегеніңіздің өзі жетіп жатыр. Егер түсіндіріп бере алмасам, сонда ғана түзетіңіз: мен өзі көніпіс адаммын ғой.

— Не айтып тұрғаныңды ұқпадым, Санчо, — деп Дон Кихот оны бөліп жіберді, — көніпіс адаммын ғой дегенің не білдіретінін түсінбедім.

— Көніпіс деген сөз: барым сол ғана дегенді білдіреді, — дейтін түсініктеме берді Санчо.

— Енді сені бұрынғыдан да бетер түсінбей қалдым, — деп шынын айтты Дон Кихот.

— Егер мені түсінбейтін болсаңыз, онда сізге ойымды қайтіп ұқтырарымды білмеймін, білмеймін дедім — бітті, — деп шорт кесті Санчо.

— Тоқта, тоқта, енді ғана аңғардым, — деді Дон Кихот, — өзіңнің көнпіс, жуас, икемге көнгіш екеніңді, сөзіме әрдайым құлақ асып, не айтсам да бұлжытпай орындайтыныңды айтпақ болған екенсің ғой.

— Бәс тігуге бармын, — деді Санчо, — не дегелі отырғанымды әу баста-ақ бірден түсініп те, аңғарып та қойған болатынсыз, әйтсе де тағы бірдеңені былықтырып, бықсыта беруім үшін әдейі басымды қатырғыңыз келді.

— Әбден мүмкін, — деді Дон Кихот. — Ал, сонымен, Тереса не айтты?

— Тереса маған, — деп жауап қатты Санчо, — ебін тапқан екі асар, уәдені бұзған оңбайды, басын жоғалтқан шашын жоқтап жыламас, көктегі тырнадан қолдағы шымшық артық, дегенді айтты. Әрине, әйелдің шашы ұзын, ақылы қысқа екенін білем ғой, бірақ әйелдің сөзіне ақымақ қана құлақ аспайды.

— Мен де сондай ойдамын, — деп келісе кетті Дон Кихот. — Иә, достым Санчо, айта бер әрмен қарай: бүгін аузыңнан шыққан әр сөзің алмастай жарқылдап тұр.

— Мәселе мынада, — деп сөзін жалғады Санчо. — Адам атаулының қай-қайсысы да өлімнен қашып құтыла алмайды, бүгін бармыз, ертең жоқпыз, ақсақалды қария секілді сары ауыз балапан да өлімнен онша жырақ тұрған жоқ, сол сияқты, құдай бұйрық берген мезгілден бір сағат болсын артық ғұмыр кешем деп те ешкім айта алмайды, өйткені өлімнің құлағы тас керең және өміріміздің қақпасын қаққан кезде қашан да асығыс-үсігіс келеді, оны жалынып-жалбарынып та, күш қолданып та, скипетрмен10 де, митрамен11 де тоқтата алмайсың — әйтеуір, ол жайындағы қаңқу мен дақпырт осындай және амвоннан да бізге осыны уағыз етеді — мұны, сіз, тақсыр, менен де жақсы білесіз.

— Бұның бәрі дұрыс қой, — деді Дон Кихот, — бірақ нені мегзеп отырғаныңды түсінбедім.