Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Қысқасын айтқанда, Дон Кихот пен Санчо өздеріне қажет болады-ау деген заттарының бәрін үш күннің ішінде түгел жинап алды; одан соң, Санчо зайыбын, Дон Кихот — жиен қызы мен күтуші әйелін жұбандырғаннан кейін, бір күні кешкісін екеуі, өздерін жарты миль жерге шығарып салуға тілек білдірген бакалаврдан басқа жұрттың бәрінен жасырын түрде, Тобосоға баратын жолға түсіп тартып кетті: Дон Кихот — сенімді сәйгүлігі Росинантын, ал Санчо сол баяғы есегін мініп келе жатқан; айта кетерлік жәйт: Санчоның қоржыны — азық-түлікке, әмияны — бір қажеті болар деп Дон Кихот берген ақшаға лық толы болатын. Самсон Дон Кихотты құшағына алып, барлық сәтті-сәтсіз қадамы жайында хабарлап тұруын өтінді, сәтсіздіктеріне өзі, Самсон, сүйініш білдіретінін, сәттіліктеріне, шынайы достық қағидалары талап ететіндей, күйініш білдіретінін айтты. Дон Кихот уәде берді; Самсон бетін селоға қарай бұрды да, екі салт атты заңғар қала Тобосоға қарай сапарын жалғап кетті.

ҮІІІ тарау

Бұл тарауда сеньора Дульсинея Тобосскаяға бара жатқан жолында Дон Кихоттың қандай кепті бастан кешкені жайында әңгімеленеді

“Құдіреті күшті алланың мейірімі мол!” деп шалқиды Ахмет Бен-инхали осы сегізінші тараудың басында. “Алланың мейірімі мол!” деп үш мәрте қайталайды; шүкіршілік етіп отырған себебім, Дон Кихот пен Санчо деревнядан әлдеқашан жырақтап та кетті, мына тартымды хикаяның оқырмандары Дон Кихоттың қилы қарекеті мен атқосшысының қыршаңқы қалжыңы осы қас қағымнан басталады деп есептей беруіне болады, дейді; ол оқырмандарға айлакер идальгоның бұрынғы рыцарьлық ерліктерін еске алмауға, назарды болашақ істеріне аударуға кеңес береді, бұрынғылары Монтьель жазығында басталғанындай, ендігілері дәл қазіргі Тобосоға бара жатқан жолда басталатынын айтады, сондай-ақ автордың бұл өтініші өзі емексітіп отырған нәрселерімен салыстырғанда онша орынсыз да емес екенін құлаққағыс етеді; сөйтіп ол әңгімесін әрмен жалғайды.

Дон Кихот пен Санчо оңаша қалған-ды, әйтсе де Самсон ұзап үлгергенше болмай, Росинант кісінеп, есек ақыра бастады, мұны екеуі де — рыцарь да, атқосшысы да жақсы ырымға, зор бақыттың нышанына жорыды; дегенмен, ақиқатын айтар болсақ, мәстектің кісінегенінен есектің ышқынуы мен ақыруы ащырақ естілген-ді, Санчо осыған қарап өзінің бақ-талайы мырзасының бақ-талайынан басым түсіп, оны көп кейінде қалдырады екен деп түйді; бұл арада Санчо астрология саласындағы таным-түсінігіне сүйенген болар деген ой туындайды, алайда ол жайында хикаяда ешқандай дерек жоқ; бір ғана мәлім нәрсе, сүрініп кеткенде немесе құлап қалғанда ол әманда өзіне-өзі: одан да үйде отырғаным жақсы, еді дегенді айтатын, өйткені сүріну мен құлаудың салдарынан аяқ киіміңді бүлдіру мен қабырғаңды сындырудан басқа пайда таппайсың ғой; ақылға кенен бола қоймаса да, атқосшымыз бұл арада шындыққа бір табан жақындау-тұғын. Сол жерде Дон Кихот оған былай деп тіл қатты:

— Достым Санчо! Жолда келе жатқанымызда күннің қалай батқанын білмей қалдық, енді қазір қараңғылық қоюланып кеткені сонша, шамасы, Тобосо қаласына таң ата жете алмайтын да шығармыз; басқа шытырман оқиға іздеуге аттанбас бұрын әуелі сонда соға кетуге, сол жерден жан тең келмес Дульсинеяның рұқсаты мен мархабатты ризашылығын алуға ұйғарған едім: тек сондай ризашылықтың арқасында ғана қандай шытырман оқиғаны болсын жеңіспен аяқтаймын деген ойдамын және соған кәміл сенемін де, өйткені бұл өмірде ханымдарының ықылас-пейілінен артық кезбе рыцарьлар айбатын арттырар ештеңе жоқ.

— Мен де солай ойлаймын, — деп қуаттай кетті Санчо, — бірақ сіздің, тақсыр, онымен тілдесіп жә болмаса жай ғана жүздесіп ризашылығын алатын орныңыз деймін-ау, мысал үшін айтам, күмәнді боп тұр емес пе: бәлкім, онымен ана жолы сіздің Сьерра Моренаның қақ төрінде қалай ақымақтанып, анайы әрекеттер жасап жатқаныңыздың жайын баян еткен хатты алып барғанымда жүздескен орным — яғни, мал қораның шартағы арқылы ғана жүз көрісуіңізге тура келетін шығар.