Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Шамасы, сол тұста ол текті әулеттен шыққан сеньоралар мен принцессалар арасында қалыптасқан және дәстүрге айналған үрдіс бойынша құрбыларын ертіп қамал-сарайындағы шағындау мекен-жайларға барып жүрген ғой, — деп құлаққағыс етті Дон Кихот.

— Сеньор! — деді Санчо. — Ақыры маған қасақана Дульсинея ханымның үйін қамал-сарайға айналдырғыңыз келсе, айтыңызшы, осындай бейуақта оның қақпасы неліктен ашық тұруға тиіс? Оны аштыру үшін қақпаны тарсылдатып шу шығарғанымыз қалай болады? Өйтсек, жұрттың бәрін дүрліктіріп, мазасын аламыз ғой. Сонда қалай сіздіңше, көңілі соққан кезде келе беретін, келіп есік қағатын, бейуақ болғанына қарамай өздерін ішке кіргізіп алатын ашыналарға ұқсап бикештер есігін қағып тұрмақпыз ба?

— Ең қиыны — қамал-сарайды тауып алу, — деді Дон Кихот келіспей, — не істейтінімізді, Санчо, саған содан кейін айтам. Дұрыстап қарашы өзің, Санчо: мен жөнді көре алмай тұрмын-ау деймін, әне бір қарауытқан зәулім ғимарат шынымен-ақ Дульсинеяның сарайы секілді.

— Ендеше, тарта берсеңізші алға қарай, тақсыр, — деп іліп әкетті Санчо, — бәлкім, шынымен де солай шығар, бірақ сол сарайды өз көзіммен көріп, қолыммен сипағанның өзінде де, бәрібір, дәл қазіргі кездің күндіз екеніне қандай сенсем, оған да сондай сенетін болам.

Дон Кихот бірінші болып қозғалды, сөйтіп екі жүз қадамдай жүрген соң қарауытып тұрған зәулім ғимаратқа жақындап, биік мұнарасы барын байқады, сол арада ғана мұның қамал-сарай емес, собор екенін аңғарды. Соны көрген ол:

— Біз шіркеуге тап келдік, Санчо, — деп үн қатты.

— Көріп тұрмын, — деді Санчо. — Құдай сақтағанда, әйтеуір молаға тап келмегенімізге шүкір, әйтпесе осындай беймезгіл уақытта тентіреп зират кезіп жүру жақсы ырым болмас еді, оның үстіне, егер қара басып қателесіп кетпесем, әлгі сеньораның үйі тұйық көшеде орналасқан деп өзіңізге айтқан да секілді едім.

— Құдайдан қорықсаң етті, миғұла! — деп айқайлап жіберді Дон Кихот. — Қамал-сарайлар мен король сарайларын тұйық көшеге тұрғызғанын қайдан көрдің?

— Сеньор! — деп қарсылық білдірді Санчо. — Әр елдің салты басқа: шамасы, мұнда, Тобосода, сарайлар мен зәулім ғимараттар тар көшеде тұрғызылатын болғаны ғой, сондықтан, тақсыр, рақым етіп, жақын маңдағы кең көшелер мен тар көшелерді аралап шығуға рұқсат етіңізші, — бәлкім, әлдебір қалтарыстан ғайыптан-тайып әлгі сарайды ұшыратып та қалармын, таптырмай сілемізді қатырып, діңкелетіп бітті ғой, ит жегір.

— Аяулы ханымыма қатысты нәрселер жайында айтқанда аузыңа абай бол, — деп ескертті Дон Кихот, — босқа қызбаланбайық, ақылымыздың қалған-құтқанынан айрылып қалмайық.

— Шамам келгенше шыдамды болуға тырысармын, — деп мәлім етті Санчо, — бірақ бибіміздің үйін бір көргенде-ақ өмір-бақи есте сақтап қалуымды және түн ортасында тауып беруімді талап етіп отырғаныңызда үндемей қалуға қанша төзім керек екенін білсеңіз! Оның үйін тіпті өзіңіз де, тақсыр, таба алмай тұрсыз ғой, ал сіздің оны мың мәрте көргеніңізге еш күмән жоқ.

— Сен мені тығырыққа тіреп тұрсың, Санчо, — деді Дон Кихот. — Бері қара, найсап, жан тең келмес Дульсинеяны ешқашан көрмегенімді, сарайының табалдырығын ешқашан аттамағанымды, оған тек сырттай, ұзынқұлақ хабар бойынша ғашық болғанымды, өйткені ажары мен ақылы жайындағы ауыздан-ауызға тараған мадақ сөзді менің де құлағым шалғанын саған сан қайталап айтпап па едім?

— Енді түсіндім бәрін, — деп салды Санчо, — және ашығын айтуға тиіспін: егер сіз, тақсыр, оны көрмеген болсаңыз, онда өзім жайында тіпті әңгіме жоқ.

— Олай болуы мүмкін емес, — деді Дон Кихот наразылық білдіріп, — қалай болғанда да әйтеуір, маған оның дән ұшырып жатқанын көргеніңді айтқансың және оған беріп жіберген хатыма жауап әкелгенсің.

— Бұл мәселеге онша шұқшия бермеңіз, сеньор, — деп мәлім етті Санчо, — сондықтан, біліп қойғаныңыз абзал, оны көруім де, жауабын әкелуім де ұзынқұлақ хабар бойынша іске асқан-ды, ал сеньора Дульсинея деген кім, қандай адам — маған ол жайында айту да бір, айдалаға лағу да бір.