Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

— Санчо, Санчо! — деді Дон Кихот дебдіреп. — Әрине, кейде әзілдеп қойғанның артығы жоқ, бірақ кейде қандай қалжың да ерсі әрі ебедейсіз боп шығады. Егер мен жүрегімнің әміршісімен ешқашан жүздеспедім және тілдеспедім десем, бұл сенің де онымен ешқашан тілдеспедім және жүздеспедім деп жария етуің керек деген сөз емес, — мұның олай еместігін өзің де білесің ғой.

Осылай әңгімелесіп тұрған кездерінде қарсы алдарынан қос қашыр жетектеген әлдебір адам бой көрсетті, жерге сүйретіліп келе жатқан соқаның шықырына қарап Дон Кихот пен Санчо оны таң атпай тұрып теліміне қарай кетіп бара жатқан диқан ғой деп түйген, бұл шын мәнінде де солай болатын. Диқан ән салып келе жатыр еді:

Ронсевальдағы аңшылықта

Сорладыңдар-ау, француздар.

— Егер бүгін әлденендей бір жақсылыққа жолықпасақ, — деді оны тыңдап алған Дон Кихот, — тұрған орнымда жер табандап қалайын. Мына диқанның қандай әнді айтып келе жатқанын естіп тұрмысың?

— Естуін естіп тұрмын ғой, — деп жауап қатты Санчо, — бірақ біздің іздеп жүрген нәрсемізге Ронсевальдағы аңшылықтың қатысы қанша? Дәл осылайша оның Калаинос жайында да ән салуына болатын еді, — ал бұдан бізге келіп-кетер жақсылық та, жамандық та жоқ.

Сол екі арада диқан да таяп қалған, Дон Кихот оған былай деп тіл қатты:

— Іске сәт, қадірменді достым! Жан тең келмес принцесса донья Дульсинея Тобосскаяның сарайы қай жерде екенін айтып бере алмас па екенсіз маған?

— Сеньор! — деп жауап қатты жігіт. — Мен өзім басқа жерде тұрам, мұнда бар-жоғы бірнеше күн ғана болмақпын, бір дәулетті жер иеленушіге егістікте жұмыс істеуге жалданғам. Мына қарсы беттегі үйде священник пен пономарь тұрады, сол екеуінің бірі, бәлкім, тіпті екеуі де әлгі принцесса жайында сізге нақты мәлімет беруі мүмкін, себебі оларда Тобосодағы барлық тұрғынның тізімі бар, әйтсе де, өз ойымша, күллі Тобосодан бірде бір принцессаны шырақ алып іздесең де таппасың хақ. Рас, байбатша әйелдер көп, тәкаппарлары да жетіп артылады: олай дейтінім, өз үйінде отырған соң бәрі өзін принцесса сезінеді ғой.

— Ендеше, достым, — деп іліп әкетті Дон Кихот, — солардың арасында әлгінде өзім сұрастырған ханым да болуға тиіс.

— Әбден мүмкін, — дей салды жігіт, — ал енді хош болыңыздар, таң сыз беріп қалды.

Сұрастырудың соңын күтпеген ол қашырларын қуалай жөнелді. Мырзасының абдырап қалғанын және өте ренжулі екенін көрген Санчо былай деді:

— Сеньор! Таң атып келеді, күн шыққанда көшеде тұрғанымыз жараспайды, сондықтан қаладан шығып кеткеніміз тәуір болар: сіз, тақсыр, таяу маңдағы орманда бой тасалай тұрар едіңіз де, мен күндіз қалаға қайтып оралып, мейірбан ханымымның әлде үйін, әлде қамалын, әлде сарайын іздеп тапқанша қалтарыс-қалтарысты қарап шығар едім; таппасам, әрине, мұның үлкен бақытсыздық болары рас, ал тапсам, мәртебелі ханыммен сіздің қайда және қандай көңіл күйде оның әмірі мен кеңесін күтіп отырғаныңыз жайында, ар-намысы мен жақсы атына нұқсан келмейтіндей жолмен қалай жүздесуіңізге болатыны жайында әңгімелесер едім.

— Сен көп ойды аз ғана мөлшердегі сөздің ауқымына сыйғызып жібердің, Санчо, — деп құлаққағыс етті Дон Кихот. — Бұл кеңесіңді асқан ырзашылықпен қабыл алам және оны қолма-қол орындауға құштар боп тұрмын. Сөйтіп, балам, біз орманға барамыз, мен сонда бола тұрам, ал сен, өзің уәде еткендей, қалаға қайтып ораласың, ханымымды іздеп табасың, онымен жүздесіп, әңгімелесесің, ақыл-парасаты мен ізеттілігін ескерсек, оның тарапынан біз күтпеген керемет бір жақсылықтың болып қалуы да ғажап емес.