Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Сол арада Дон Кихот та Санчоның жанына тізерлей кетті, сосын көзін бақырайта ашып, әлгінде Санчо королева және герцогиня деп дәріптеген әйелге алақтай қарап қалды; бұның бар болғаны деревняда тұратын бикеш екенін, оның үстіне, дөңгелек жүзді, таңқы танау түр-әлпетінің де онша келісті еместігін көрген ол әрі таңырқап, әрі абдырап не айтарын білмеді. Шаруа әйелдер де бір-біріне мүлдем ұқсамайтын екі адамның құрбыларының алдында тізерлеп отырғанын, жүруге бөгет жасап тұрғанын көріп аңтарылып қалған-ды; алайда қамашауға тап болған әйелдің ақыры шыдамы таусылып, қатқыл да ашулы дауыспен:

— Былай тұрыңдар жолдан, пәлен-пәштуан, жол беріңдер, уақытымызды алмаңдар! — деп айқайлап жіберді.

Бұған Санчо былай деп жауап қатты:

— Беу, принцесса әрі жалпыға ортақ тобосолық әмірші ханым! Апырай, ізгі ниетті жүрегіңіз заңғар биіктен елес берген бейнеңіздің алдында тізесін бүккен кезбе рыцарьлықтың осынау саңлағы мен арқа сүйерін көргенде қалай ғана жібімейді екен?

Мынадай әңгімені естіген екінші шаруа әйел былай деді:

— Жә, құрыңдар әрі, керек едіңдер бізге! Қарай гөріңдер, мына мырзасымақтарға: шаруа әйелдерді келемеш етпекші, — тапқан екенсіңдер, біз де айтар сөзді біреуден қарызға сұрап алмаймыз. Жөндеріңмен кете беріңдер, бізге тиіскенді қойыңдар, хош-сау болыңдар.

— Тұр орныңнан, Санчо, — деді сол арада Дон Кихот, — тағдыр-талайым тағы да күйініш-нала шеккенімді тілеп тұрғанын және оның тәнімді тұрақ еткен, қатты қиналысқа түскен жаныма қандай да бір қуаныш лебі енетін жолды кесіп тастағанын көріп тұрмын. Ал сен, тек арман етуге ғана болатын асыл бейне, адамзат баласына тән бекзаттықтың ақырғы шегі, өзіңді ардақ тұтатын жаралы жүрегімнің жалғыз ғана жұбанышы, сөзіме құлақ сал менің: соңымнан қыл елі қалмай жүрген зұлым сиқыршы көз жанарымды кіреукелеп, буалдырмен бүркеп тастады, сөйтіп сенің айдай сұлу әлпетің тек жалғыз мен үшін ғана көмескіленіп, бейшара шаруа әйелдің әлпетіне айналды, әйткенмен, көзіңе күйкі көрінуім үшін мені әлденендей бір құбыжыққа айналдырып жібермеген болса, онда маған жылы жүзбен және мейіріммен көз салшы, сонда өзіңнің өңі бұзылған сұлулығыңның алдында момақан кейіпте тізе бүгіп отырған мына түріме қарап-ақ жүрегім өзіңді қаншалықты құлдық ұрып құрмет тұтатынын ә дегеннен-ақ аңғарар едің.

— Апырай, қайдағы бәле қайдан кез болды! — деп салды шаруа әйел. — Тапқан екенсіңдер сендермен ашына-жай болуға әуесті! Жақсылықпен айтып тұрмын: қане, былай тұрыңдар, жол беріңдер бізге!

Санчо жол беріп, оны өткізіп жіберді, өзі бүлдірген істі жөндеудің үлесі басқа біреуге тигеніне дән риза болатын. Дульсинея ретінде қабылданған шаруа әйел жолдың босағанын көріп, дереу қолындағы таяғының үшкір басымен жорғалығын түйреп қалды да, алға қарай аса берді. Алайда таяқ, шамасы, әдеттегіден қаттырақ шаншылса керек, мәші үсті-үстіне мөңкіп, ақыры сеньора Дульсинеяны жерге атып ұрды; мұны көрген Дон Кихот оны тұрғызбаққа ұмтылды да, Санчо мәшінің бауырына сырғып кеткен ер-тұрманды түзеп, айылын тартуға кірісті. Ер-тұрман жөнге келтірілгеннен кейін Дон Кихот дуаланған сеньорасын есекке көтеріп мінгізбекке оқталған, алайда сеньора оны бұл әурешіліктен құтқарды: жерден өзі тұрып, кішкене кейін шегінген соң, екпін ала жүгіріп келіп мәшінің сауырынан қос қолымен тіреніп, құстан жеңіл ырғып лып етіп ерге қона кетті де, еркектерше отырып алды; соны көрген Санчо былай деді:

— Әулие Рокенің атымен ант етейін, біздің ханым қаршығадан да жеңіл, ең епсекті кордовалық пен мексиканның өзін атқа салт мінуге үйретері анық! Әп дегенде-ақ ердің артқы қасынан асып түсті, енді қазір жорғасын, бейне бір зебраға мініп алғандай, шпорсыз-ақ көсілтіп бара жатыр. Сарай ханымдары да одан қалысар емес, құйғытып барады.