Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Еш кінәсі жоқ адамның енжар кейпіне енген Санчо бұған былай деп жауап қатты:

— Егер ол сүзбе болса, маған бере қойыңызшы оны, тақсыр, жеп алайын... Жоға, оны жесе шайтанның өзі жесін, — өйткені, оны сонда салып жүрген сол ғой. Ойбай-ау, дулығаңызды былғауға дәтім қалай барады менің? Тапқан екенсіз көзсіз батырды. Ақ-адал шынымды айтайын сізге, сеньор, жаратқанның өзі жарылқап берген жартыкеш ақылыммен аңғарғаным: менің де, шамасы, анау әлгі сиқыршыларым бар-ау деймін және өзіңізге көлеңкеңіздей ұқсас һәм аузыңыздан түсе қалғандай адам болуым себепті менің де қыр соңымнан қалмай жүргендері анық, міне солар жыныңызға тию үшін және әдетке айналған дағдыңызша мені сойып салуға мәжбүр ету үшін мына қоқыр-соқырды сонда сұға салған ғой. Алайда олар бұ жолы, шын сөзім, оңбай қателесті: мен мырзамның парасат-пайымына сенем, — менде сүзбе де, сүт те, басқа да ондайға ұқсас ештеңе жоқ екенін қожайыным жақсы біледі, ал егер менде ондай бірдеңе бола қалса, онда оған дулығаңыздан гөрі алдымен өз құрсағымнан орын тауып бермеймін бе.

— Дұрыс айтасың, — деп қоштады оны Дон Кихот.

Идальго мұның бәрін қас қақпай қадағалап, бәріне таңырқанумен болды, әсіресе Дон Кихоттың басын, бетін, сақалын сүртініп, дулығасын да сүртіп басына киіп, үзеңгіге шіреніп тұрған қалпы семсерін қарап шығып, найзасын қолына алғаннан кейін:

— Ал енді не болса да көріп алайын, — тіпті шайтанның өзімен шайқасудан да тайынбан, — деген сөзі оны тіптен қайран қалдырды.

Бұл екі аралықта ту тіккен арба жақын келіп те қалған; сол жерде мәлім болғанындай, қашырдың біріне мінген ат айдаушы мен арбаның алдыңғы жағына жайғасқан тағы бір адамнан басқа нөкері жоқ екен. Дон Кихот ілгері озып шықты да, былай деді:

— Қайда жол тарттыңдар, бауырлар? Бұл неғылған арба, не әкеле жатырсыңдар, мынау неғылған жалаулар?

Ат айдаушы оған былай деп жауап қатты:

— Арба менікі, екі қаһарлы арыстан қамалған тор әкеле жатырмын, бұларды Оран губернаторы ұлы мәртебелі ағзамға тарту ретінде сарайға жіберіп отыр, ал тулар болса — король әміршіміздің өзінікі, соның дүние-мүлкін әкеле жатқанымыздың белгісі.

— Ал, арыстандар қандай, ірі ме? — деп сұрады Дон Кихот.

— Ірілігі сонша, — деп жауап қатты арбаның алдыңғы жағында отырған адам, — бұлардан ірісі, оны айтпағанда, осылар секілдісінің өзі Африкадан Испанияға ешқашан әкелінген жоқ. Мен арыстандардың күзетшісімін, бұл ғұмырымда талай-талай арыстанды жеткіздім, бірақ мыналар сияқтыны ешқашан әкелген емеспін. Бұлардың бірі — еркек, екіншісі — ұрғашы, еркегі — алдыңғы торда, қаншыры — артқы торда, қазір олар аш, таңертеңнен бері нәр татқан жоқ, сол себепті, тілеуіңіз болғыр, бізді өткізіп жіберіңіз, тезірек бір елді мекенге жетіп, бұларды тамақтандыруымыз керек боп тұр.

Дон Кихот болмашы ғана мырс етті де, оған былай деп жауап берді:

— Ау, маған қарсы арыстанның күшіктерін аттандырған ба, сонда? Енді маған арыстанның күшіктерін жіберген бе? Құдайдың алдында тұрғандай боп айтайын, бұларды мұнда жолдаған сеньорлар көреді қазір, менің арыстандардан қорқа қоятын адам еместігімді! Қане, түсе ғой арбадан, туысқан және, егер күзетші болсаң, торларды аш та, аңдарды босат, — бұларды маған айдап салған сиқыршыларға қасақана әрі әдейі Ламанчалық Дон Кихот дегеннің кім екенін танытып берейін қазір.

“Еһе-һе! — деді іштей идальго. — Айбынды рыцарымыз ақыры көрсетті өзін: әлгі сүзбеден бас сүйегі жидіп, миы ашып кеткен болды”.

Осы арада оның қасына Санчо жақындап:

— Сеньор! Құдай ақы, өтінем, қожайыным Дон Кихоттың арыстандарға тиіспеуінің бір амалын табыңызшы, егер ол арыстандарға тиісер болса, олар біздің түте-түтемізді шығарады ғой, — деді.

— Апырай, мынадай жыртқыш аңдарға тиіседі-ау деп ойлайтыныңдай және қауіптенетініңдей қожайының соншалықты кеңкелес пе еді? — деп сұрады идальго.

— Ол кеңкелес емес, ол — керемет тәуекелшіл, — деп жауап қатты Санчо.

— Ендеше оның тәуекелшілдігі түкке аспай қалатындай бір амал жасармын, — деп уәде етті идальго.