Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Соны айтып, торларды ашуды талап етіп күзетшінің жанын қуырып жатқан Дон Кихоттың қасына келіп, былай деді:

— Сеньор кавальеро! Кезбе рыцарьларға, мен білсем, зәредей үмітке орын қалдырмайтын шытырман оқиғаларды емес, ойдағыдай аяқталарынан үмітті оқиғаларды іздеген лайық, өйткені есерлікке тең ерліктен табандылықтан гөрі топастық басым көрініс береді. Басқасының бәрін былай қойғанда, арыстандар сізге шабуыл жасағалы жатқан жоқ: бұлар ұлы мәртебелі ағзамға сыйлыққа жіберілген, сондықтан бұларды кідіртуге де, жолын бөгеуге де болмайды.

— Мұны сіз, сеньор идальго, қолға үйренген құрыңыз бен шақар күзеніңізге барып айтыңыз, басқа біреудің шаруасына араласпаңыз. Бұл менің шаруам, мына арыстандарды маған айдап салды ма, жоқ па, оны өзім ғана білем, — деп құлаққағыс етті Дон Кихот.

Одан соң іле-шала күзетшіге қарап былай деп айқайлап жіберді:

— Әй, сен, пәлен-пәштуан, жексұрынның жексұрыны! Осы қазір торларды ашпасаң, мына найзамен сені арбаға түйреп қоям!

Қару-жарақ асынған сүмелектің алған бетінен қайтпайтынын көрген арбакеш былай деп тіл қатты:

— Мархабатты мырзам! Рақымшылық білдіріп, аяушылық жасаңыз маған, қашырларымды туарып, қауіпсіз жерге алып кеткенше арыстандарды шығармай тұра тұруға әмір етіңіз, әйтпесе арыстандар бұларды жарып тастайды, ондай жағдайда маған өмір бойы өксіп өтуге тура келеді: өйткені бар байлығым осы қашырлар мен осы арба ғана.

— Өй, сорқайнаған! — деп айқайлап жіберді Дон Кихот. — Түс қане, туар қашырларыңды, жалпы, неғылсаң о қыл, — бекерге әуреленгеніңе және текке арамтер болғаныңа қазір-ақ көзің жетеді.

Арбакеш атынан түсті де, ылдым-жылдым қимылдап қашырларын туарып тастады, ал күзетші сол арада қатты дауыстап былай деп сөйлеп кетті:

— Осы арада тұрғандардың бәрін куәлікке шақырам: еркімнен тыс түрде және күштеу бойынша торларды ашып, арыстандарды босатып жатырмын және мына сеньорға алдын-ала ескертем: жыртқыштардан келетін барлық зиян мен залалға өзі жауап береді, оған қоса жалақымды және басқа да қосымша ақымды да өзі қайтарады. Ал, сіздер, сеньорлар, тордың есігін ашқанымша қашып үлгеретін болыңыздар, өзіме келсем, аңдар маған тимейді ғой деп сенем.

Идальго Дон Кихотты мына секілді есалаңдықтан айныту әрекетіне қайта кірісті: мұндай есерлікке салыну — құдайдың шыдамына шәк келтіру боп табылады, деді. Дон Кихот болса, оған не істеу керегін өзі білетінін ескертті. Идальго Дон Кихотқа жақсылап ойлануға кеңес берді, өйткені өзінің бүткіл түсінік-ұғымынша, Дон Кихоттың қателесіп тұрғанын айтты.

— Әңгіме былай, сеньор, — деп мәлім етті Дон Кихот, — егер мына, сіздің ойыңызша, трагедияның көрермені болғыңыз келмесе, онда биеңіздің бүйіріне шпор қадаңыз да, бас сауғалап қашып беріңіз.

Сол арада Санчо да Дон Кихотқа көзіне жас ала жалбарынып, бұл әрекетінен бас тартуын сұрады, мұнымен салыстырғанда жел диірмендерімен болған жағдай да, шұға шығаратын шеберханаға қатысты шытырман оқиға да, сондай-ақ өзі өз болғалы жасаған тәмам ерлігі де баланың ойынындай екенін құлаққағыс етті.

— Ойлап көріңізші, сеньор, — деді Санчо, — бұл жерде ешқандай сиқыршылық та, оған ұқсас басқа бірдеңе де жоқ, тордың көзінен мен нағыз арыстанның тырнағын көрдім, соған қарадым да, егер мына арыстанның тырнағы осындай болса, өзі таудан бір де кем болмас деп түйдім.

— Зәрең қалмай тұрғандықтан, саған ол жарты әлемдей боп та көрінуі мүмкін, — деп қарсылық білдірді Дон Кихот. — Аулақ кет, Санчо, мазамды алма. Егер қаза табар болсам, бұрынғы шартымызды білесің: дереу Дульсинеяға аттан, қалғаны өз-өзінен реттеле жатады.