Дон Кихот ІІ - Мигель де Сервантес

Бұдан соң “сөйлесе жүретін” би дейтіндердің санатындағы басқа бір қитұрқы би биленді. Оны екі топқа жіктелген сегіз нимфа биледі, бір топты Купидон құдай, екіншісін Пайда құдайы басқарып жүрді; Купидонның қанаты, садағы, қорамсағы мен жебелері бар еді, ал Пайда құдайы алтындай жалтыраған мата мен жібектен тігілген, түрлі түсті сәнді киім киіпті. Амурдың соңына ерген нимфалардың арқасына жапсырылған ақ пергаментке ірі әріптермен есімдері жазылып қойыпты. Бірінші жазуда — Поэзия делінген, екіншісінде — Даналық, үшіншісінде — Тектілік, ақыр соңында, төртіншісінде — Айбындылық деп жазылған. Пайда құдайына ілескендердің есімі де осындай ретпен көрсетілген: біріншісінде — Жомарттық деп жазылған, екіншісінде — Сыйлық, үшіншісінде — Қазына, төртіншісінде — Бейбіт иелік делінген. Бұлардың алдында ағаштан жасалған қамал-сарай жылжып келе жатты, оны жасыл түсті кенеп матадан киім киген, тұла бойы шырмауыққа шырматылған төрт жабайы көтеріп келе жатыр еді және мұның мейлінше шынайы көрінгені сонша, Санчо кәдімгідей шошынып қалды. Қамал-сарайдың маңдайшасы мен төрт қабырғасына Әдептілік қамал-сарайы деп жазылыпты. Жанында мүйіз сырнай мен тамбуринде құйқылжыта ойнап, төрт музыкант келе жатты. Биді Купидон бастады, бірер фигура жасағаннан кейін, қамал-сарай қабырғасындағы кертпештер арасынан бой көрсеткен қызға қадала қарап қалды да, садағын кезеніп тұрған күйі, оған мынадай өлең жолдарын арнады:

Мен – құдіретті құдаймын,

Аспанда да, жерде де,

Буырқанған теңіз, көлде де,

Тозақта да, лайым,

Үрейге буам бір демде.

Қиямет дерлік соншама,

Қай тілегім болса да,

Орындалар барлығы.

Дау тудырмас оншама

Үкімім, заңым, жарлығым.

Осы өлеңді айтқаннан кейін ол жебені қамал-сарайдан асыра атып жіберді де, орнына барып тұрды. Бұдан соң алға Пайда құдайы шығып, бидің екі фигурасын орындады; сосын тамбуриндер әуені тынған бойда өлең жолдарымен былай деп сөйлеп кетті:

Купидон маған теңесер қайдан,

Көмек беруге оған, алайда,

Қашан да мойын бұрамын.

Тек жағынан тәмам құдайдан

Көп жоғары тұрамын.

Мен – Пайдамын, Еңбек – міскін,

Себебі менсіз ол да өнімсіз.

Әйтсе де мына керемет көркем

Қалыңдыққа малай болуға мінсіз

Мен де өзімді мәжбүр етем.

Соны айтып Пайда құдайы жөніне кетті де, оның орнына Поэзия келді; алдыңғылардың үлгісімен екі фигурасын жасаған соң, қамал-сарайдағы қызға тесіле қарап тұрып былай деді:

Поэзияның сәлемін ыстық

Жолдаймын, ханым, мен саған.

Той құрметіне қуаныш қып,

Сонеттерді, сүйкімді баршаға,

Шығарудан әсте шаршаман.

Сезіп тұрсаң ұнарын ептеп

Мадағымның жиналған көпке,

Бақ-талайыңды, несін жасырам,

Қыз біткен қызығар, дәріптеп

Айдан да биікке асырам.

Осылай деді де Поэзия орнына қайтып оралды, ал Пайда құдайының тобынан Жомарттық шығып, фигураларын орындағаннан кейін, былайша сөйлей жөнелді:

Жомарттық деген – ептілік,

Жоламай дау мен шатаққа,

Мүлкіңді сақтау сеп қылып;

Сараң деген жаман атаққа

Ілікпеу және тек тұрып.

Сен үшін бүгін, алайда,

Ысырапқор болуды қалаймын:

Бұл өзі ғашық жандарды,

Шын сүйіп ұнатқандарды,

Ажыратар белгі арайлы.