Айналып неге саған келе берем,

Аяңда бір асылым қалғандайын.

Ақ қайың, арман қайың, ару қайың,

Сыр айтшы жанымменен қабылдайын.

Айтшы сен, махаббатым қайда кетті?

Көктемде самал қуған сағымдайын.

Арманың әлі менің жүр есімде,

Бар санам сағынышпен күресуде.

Апырау, қайда менің махаббатым,

Ақ қайың, айтшы маған білесің бе?”

Бөлме ішінде баяулап, қалқыды да,

Ән тынды, сөнген шамдай шалқыды да.

Банудың жанарынан жас парлады,

Қолқа, жүрек тығылып алқымына.

Жылауға да хақың бар, жыла,- Бану,

Жараңды жаза алса егер жылағаның.

Махаббат тәттісіне тойдың дағы

Адастың, ащысына шыдамадың.

Мен сені жұбатпаймын жыла, Бану!

Бану, сені аяймын, қиналамын,

Керек емес жасыңды тыймағаның,

Бір адамның басына бар бақытты

Қашап көрдің табиғат сыйлағанын?

Сен адал махаббатты күйеледің,

Сен даяр махаббатқа ие ме едің?

Аурумен арпалысып жатқанында,

Бағдаттың басын неге сүйемедің?

Шын сүйген шыр айналып кетпес еді,

Керек етсе, ажалмен шектеседі.

Асықпа әлі, “Ақ қайың” қайда жүрсең,

Арыңның алдына кеп беттеседі.

Жыла, Бану, мен сені жұбатпаймын,

Аяймын, жыла, жыла, қуаттаймын.

Халқым жазған махаббат дастанын ап,

Ақ қайың аясында шуақтаймын.

Асанда “бұл не?” деген сұрақ қалды...

Бәрін де айтты Бану, сыр ақтарды.

Содан бастап бұл үйге суық кіріп,

Терезенің алдында шуақ қалды.

Бірге келдің, ей, сәби, білемісің?

Екі адамның бір ғана жүрегісің.

Екеуінің бір ғана тілегісің,

Бірге келдің бүгін сен, білемісің.

Білемісің не болды ата-анаңа

Бықсып жанған ол қандай от арада.

Қуанышың еді ғой, балапаным,

Осылай да туған күн атала ма?!

Не әзәзіл бұл үйде ойнап өтті,

Не күш келіп бұл үйді ойран етті?!

Қуанышқа жиналған қауым қайда,

Қуанышты қонақтар қайда кетті?

Әкең жатыр неліктен төсекте аунап,

Сезім, сезім... Екеуін өш етті-ау, қап!

Білемісің, ей, сәби, қонақтардың,

Ауызынан барады өсек қаулап.

Не көрінген бұл үйдің адамына?!

Қуанбайды қаз басқан қадамыңа.

Неге сенің жан анаң бір күрсініп,

Ауық-ауық қарайды жанарыңа?!

* * *

Басың көтер, ей, Асан, көтерілгін,

Бану, сен, жар қадірін жете білгін.

Сен аман бол, ей, сәби, сен аман бол,

Сен межесі - тоғысар екі өмірдің.

Бұл өмір ғой, мұндай жай кезігеді,

Бадана көз батырым, сезін енді,

Сен барсың, сен тірісің әрқашан да,

Тек алғашқы махаббат, сезім өлді.

Қос өмірге меже боп көрінесің,

Сен осы үйге шуақ боп төгілесің.

Баданадай көздерің бақырайып,

Ей, өмірдің иесі, не білесің?..

МҰЗБАЛА

П о э м а Бауыржан Момышұлына

Екі тәулік өткен-ді,

Ата бүркіт аш қалды.

Қия тартып бөктерді,

Қия тінтті тастарды,

Күз ығысып кетті енді,

Қиямет қыс басталды.

Азық табу оңай ма,

Ақ иығын талдырды.

Аңдар ығып тоғайға,

Адырларды қалдырды.

Үңірейген сайларда,

Үлбіреген қар жатты.

Қан базарлы жайлауда

Тірі жәндік қалмапты.

Сонау өткен жазда бір,

Сонау қырдың төсінде,

Көк киікті, қаз бауыр,

Бүктегені есінде.

Басталысы қаңтардың,

Бас қариды мұз демі.

Адырлардан арқардың,

Ақ лағын іздеді.

Қалықтады Мұзбалақ,

Қансоқтаны аңсады.

Қарап шығып жүз қабат.

Қалжырады, шаршады.

Төмен, жерде, шатқалда,

Қорбаңдайды құмайлар.

Өлексені ақ қарда,

Жәукемдеген сыңай бар.

Бұғанасы бұлт беріп,

Атылғанда ақ иық.

Күшігендер сырт беріп,

Тоңқаңдайды далиып.

Қанаты бар дегенмен,

Ұша алмайды қорбаңдап.

Өлексеге кенелген,

Міне, осылай қор болмақ.

Қайқаң етті хас қыран,