Екі жетім, бұлақтың басындағы

Әулиенің бұрылды зиратына.

Бастарына іс түскен шақты ойлаған,

Ағашыңа пәнделер ақ байлаған.

Құлан жортса құтылмас құла-дала

Құлазыған, иесіз жатты айнала.

Керуен жол қасынан кесіп өткен,

Осы жерді әулие бесік еткен.

Мұсылмандар ғибрат етуші еді,

Мұндар-тірлік мұқалтып, ескі кеткен.

Әулиенің бас иіп мекеніне,

Мұсылмандық парызын өтеді де,

Қабай жырау қайтадан еріп кетті,

Қажап тұрған ойынын жетегіне.

«Жайлауымды жау алып,

Өрісімді өрт алып,

Өзегімді дерт алып,-

Келдім саған, әулие!

Боздақтарым жоғалып,

Боз кебінге оранып,

Маңдайымнан сор ағып,

Келіп тұрмын, әулие!

Қыздарымды қатын ғып,

Шаңырағымды отын ғып.

Отауымды топыр ғып,

Отанымды қоқыр ғып,

Ойран етті, әулие!

Қан сасыған даламның,

Қатын менен баламның,

Кегін қайтып алармын?

Жебеп жібер, әулие?!

Елінің есін кіргізер,

Жерінен малын өргізер,

Жауына зауал төнгізер,

Қырықпышақ хандарды,

Қылығына көнгізер,

Дегеніне сенгізер,

Соңынан жұртын ергізер,

Бар қазақтан — бір қазақ

Тумас па екен, әулие?!

Көкірегім күркілдеп,

Көзімнің асты көлкілдеп,

Ақ сақалым желпілдеп,

Кәрі басым селкілдеп,

Бас ауған жаққа барамын.

Іздесем кімді табамын?

Бағыт сілте, әулие?!

Айтса тілін алдырған.

Алмастан оғын жондырған.

Ата-қазақ баласын

Алақанға қондырған.

Бар қазақтан — бір қазақ,

Табар ма екем, әулие?»

* * *

— Армысың, Ата!

— Бар бол, балам, аман ба?

— Жолыңыз болсын?

— Жолдың несін сұрайсың, мына соқыр заманда.

Қайда барса, Қорқыт көрі қазулы тұр адамға.

Елде жүрген ескі аңызды,

Естіп пе едін, қарағым?

Мына біздің ғаріп жағдай еске соны салады.

Сыңар қанат екі құс жаралыпты жалғанда,

Бір-біріне жабысып алады екен самғарда.

Құдірет деп екеуі зарлайды екен толассыз,

Бірінің — оң, бірінің — сол қанаты болғанда.

Құдіреттің құсы деп аталыпты екеуі,

Қайда екені белгісіз жері, суы — мекені.

Сыңар қанат құстардың сыңайымыз, қарағым,

Тағдырымыз, білмейміз, қайда бастап кетеді...

Жерімізді жау алып, елімізді қырды ғой,

Қанатымыз қайрылып, топшысынан сынды ғой.

Ата-қазақ бір-бірін арашалай алмай-ақ,

Алауыз боп өзді-өзі құдай бізді ұрды ғой.

Қара жаумен іргелес ел едіндер, қарағым,

Ойран болып сендер де, бұзылды ма қамалын?

Мынау азған заманда, амал нешік, бұл қазақ,

Білуден де қалды ғой бір-бірінің хабарын.

Суырдайын күн кешіп әркім ойлап өз басын,

Тұлпарларды тұқыртып, тұғырлары озғасын,

Бүйрегіндей сиырдың бөлшектенген бұл қазақ,

Құмалақтай бытырап, қалай ғана тозбасын.

- Ата, біздің өлкені қара жаулар шаппады,

Жауларына біздің ел сәйгүлігін баптады.

Қойын сойып, қолдарын қусырды да, сорлылар,

Аяғына бас ұрды, бірі садақ тартпады.

Тартпаған соң олар да әуреленіп жатпады,

Алдыдағы аларын, белімізден аттады.

Батыр емес, қария, қатындар бар бұл елде,

Беруге әзір барлығын билігі асқан біреуге.

Батырлар жоқ бұл елде, қатындар бар бұл елде,

Әркім қара басының амандығын тілеуде.

- Жамандама жұртынды, жамандасаң, болмассың?

- Қатындардың ішінде өзім-дағы оңбаспын.

«Үні шықпас жалғыздың, шаңы шықпас жаяудың»

Мен де қатын болармын, сірә, батыр болмаспын.

- Нешедесің?

Кімнің сен тұқымысың, құлыным?

- Хангелдіден тараған бір тұғырдың ұлымын,

Мал соңына сап қойды, ұстатты да құрығын,

Жылқы жады әкеме жақпай қалып қылығым.