Путь Абая. Книга III / Абай жолы. ІІІ кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Сырт пішінінен білдірмесе де, ішінен бұны сәл мысқыл еткен Шұбар: «Алда бақыр-ай!» деп қалды да үндемеді.

Зейнептің бұлар күтпеген тағы бір сөзі бар екен. Ол ашық, анық дауыспен сонысын да айтып салды. Өзі қайратты, қырағы, турашыл әйел болғандықтан, еркектердің осындайда жағалатып, созбалап, мәймөңкелеп сөйлегіш әдетін Зейнеп ұнатпайтын. Бүгін бұл арада Шұбарлар айтпағанмен, ертең оралып тағы келетін, тағы бір саты сөздің барын да ол танып отыр. Соны айтты:

— Біліп отырмын. Бүгін айтпағанмен, ертең соны ашасындар ғой, Тағы бір жайды айтайын. «Кімің кімге тигің келеді?» деп те сұрайсың ғой әлі. Менің жауабым естерінде болсын, ол жөнді де өздеріңнің ықтиярыңа бердім. Үш жесір қалсақ, құдайға шүкір, үш әмеңгер қалыпты. Қартайып, жер тіреп отырғандар олар емес. Менің де уылжып, он жетіде тұрған жасым жоқ. Үшеудің бірі бес-алты жас үлкен, бірі бес-алты жас кіші болар. Қырықтың іші мен елу айналасындағы еркектің «кәрісі анау», «жасы мынау» дері бар ма?! Бәрі де орта жасты. Бәрі де толған адам. Қарыстан сүйем жуық деп неғылайын! Өздерің шеше бер!—деді .Шұбардың бұл жауапты ести отыра, қалжың айтқысы да келіп еді. Ішінен: «тимеймін» деп әлек сала ма десем, «ал» деп әлек салғалы отыр ғой. Әлі де бір байды алып жегелі отыр-ау!» деп мысқыл ойлады да, сәл ғана езу тартты.

Зейнеп аңғарып, ашуланып қала ма деп,өз бетіндегі көңілді ажарды шапшаң бұра қойды.

— Жеңеше, ақылыңнан айналайын. Тәлімсіп, қылымсымай барды бадырайтып бір-ақ айтып бергенің қандай жақсыеді!—деп күліп қойды.

Ербол екеуі Зейнеп үйінен ұзаңқырап шыққан соң, еркін сөйлесіп, күлісіп кетті. Шұбар әзіл бастады:

— Тілеуің бергір, алдыма өзі түсіп жосып кетті ғой. «Тигізетін байын кәне! Қайсысы болсада жарай береді. Тек әпкел де, қолыма бір тигізші»— деп отыр ғой!

— Рас, гіпті... Өр ғой... Жалтақтай ма!

— Е-е, сол өр болғандықтан, ерді бұрын алып жатқанын көрмейсің бе, айлалы қызыл түлкідей...

— Бәсе десеңші, мына әмеңгерлеріне өзгелерден бұрын жотаға шығып, жонын көрсетіп отыр.

— Бұлаңдап, сағымдай толқып, көз тартады ә-ә, мен мұңдалап!..— деп Шұбар да ысылған аңшылардың тілімен, Зейнепті тәсілқой түлкіге теңеп, әжуалай тамашалады.

Сынайы жүзі бар, аз сөзді, үстамды Еркежан бұлармен сәл салқындау амандасты. Сұңғақ, үзын бойлы, тіп-тік, жіңішке де-нелі Еркежанның бет бітімі де қазақ әйелінен басқалау болатын. Ақ қызғылт реңінде, жоталы, кесектеу біткен түп-түзу мұрнында, ұялы келген үлкендеу қой көздерінде, сопақтау бетінде әр түқымның араласынан туғандай келбет бар.

Үнді оңашалап алған Шұбар, бұған да Зейнепке айтқандай ұзақ сөйледі. Бірақ ол сөзінің артын аяқтамастан-ақ Еркежан жылап жіберді.

— Сөзінді андадым, Молдажігіт!—деп, жасқа толған көздерін Шұбарға ашумен бұрды.— Майдаламай-ақ қой. Сорлы болған күйімді май сылаумен жазам деп пе едің?— деді де, дауыстап жылаған бойында қасындағы жастыққа бетін басты. Жер бауырлап, өксіп жылап жатып алды.

Шұбардың сөзі еріксіз тоқтап қалды. Еркежан кейін біраз бой тоқтатқанмен, ішіндегі ыза да, күйік те кеміген жоқ.

— Мен бай іздегем жоқ. Кенже өлген күні,— деп Оспанды ауызға алып,— ант еткем-ді. Өзі мен екеуміз жөргегінен алып бауырымызға салып өсірген балапанымыз бар. Әубәкір мен Пәкизат. Мен баласыз қатын емеспін. Осы екеуінің ғана тілеуін тілеп, Кенженің артын күгіп, дүниенің өзге тілегін тыйып отырам деген антым бар. Айтпа маған сүмдық сөзді. Үш қайнағама осынымды жеткіз. Үлкен үйден сүйреп тастаса да, енді ерге тимеймін. Болмаса, осы шаңырақты, кешегі енемнің, Кенженің шаңырағы атандырам да, тапжылмай отырам...—деді. Сөз осымен бітті деп, Шұбар мен Ерболды қайта сейлетпеді. Салмақты, салқын жүзінен қатал тілекке қатты бекінген қайрат көрінді.

Шұбар қайыра, қайта жауап айта алмады. Ең соңғы кезде Еркежан көз жасын тыйып, Шұбарға енді қайта келіп сөйлеспеуді бұйырды.