Ботагоз / Ботагөз - Сабит Муканов / Сәбит Мұқанов

Қатар отырғаннан кейін екеуі де бірін-бірі тез сынап, тез арбай бастады.

Алексейге келген ой: «сұлу қызды құдай қолға берді. Егер көңілі болмаса неге оңаша келеді? Бұл маған қызығуға тиісті. Есінеп отырып қалмай, не де болса ашық қимылдап көрейін!»

Ботагөзге келген ой: «көзінің қимылдауы жаман екен. Айтарымды айтып, тез қайтайын!»

Алексейдің алғашқы сөзі қалжыңнан басталды.

– Сіздей сұлу қыздарға мен өте сабырсыз қараймын,– деді ол,–- мен қазақтың ғұрпын білем. Қазақ үйіне келген қонақты ең алдымен аспен сыйлайды. Менде тоқты мен қымыз жоқ. Бірақ қымызға бергісіз тәтті арақ бар! Әйелге арақ ұсынудың неше түрлі әдісін білетін Алексей, Ботагөздің рұқсатын алмай-ақ, айналы шкафтан екі бөтелке қызыл арақ алып, стол үстіне қойды.

– Сиырдың тілінен істеген жақсы консерв бар еді, ол арам емес,– деп бір банк консерв алып, бәкісімен қақпағын ашып, оны да стол үстіне қойды.– Тәтті кәмпиттер де бар!– деді Алексей, қағаз қораптағы кәмпиттерді де столға қойып.

Тағы бірдемелерді столға қойғаннан кейін, Алексей бәкісінің желкесіндегі бұрғымен қызыл арақтың тығынын ашты да, екі рюмкаға толтырып құйып, Ботагөздің қасына кеп отырды.

– Таныстығымыз үшін ішейік,– деді ол, рюмканы көтеріп.

– Рахмет, мен ішпейтін едім!– деді Ботагөз.

– Ішіңіз! Дәмін көріңізші. Аумаған қымыз!–деп жалынды Алексей.

Алексей қанша өтінгенмен Ботагөз не тамаққа, не араққа ернін тигізбегесін:

– Мұныңыз қалай?– деп жымиған кескінмен Алексей Ботагөзді аш белінен құшақтап өзіне қарай тартты,– мен сізді сүйемін,– деді Алексей,– мен сізге ғашықпын. Менің жүрегім сіздікі!

Алексей Ботагөзге бетін тақағалы басын жақындатып еді, Ботагөз атып түрегеліп, құшағынан шығып кетті...

– Шыдауға мүмкін емес!– деді Алексей құшағын жазып ұмтылып,– мені сіздің махаббат отыңыз шалды. Мен әлек болам. Сақтаңыз мені!

– Қолыңызды тартуыңызды өтінем!– деді Ботагөз, Алексейдің қолын қағып,– сіздің махаббатыңызға мен күмән келтірмеймін. Бірақ тез жанған махаббат тез сөнеді. Мен ауылша киінгенмен ауылдық надан қызы емеспін. Мен Пушкин мен Толстойдың қызымын. Бұл сөз сізге ұғымды болуға тиіс.

– Ұқтым!–деді Алексей созған қолын түсіріп.

Алексей Ботагөзді шынында жаңа ұқты. Оның бұл минутқа шейінгі ойы: «қазақ қызы қақпанға тез түседі. Егер түспесе, зорлап түсірем. Онда маған не қылады?» деген еді. Енді ол Ботагөздің ой өрісін мөлшерледі. Зорлыққа да, алдауға да тез түспейтінін шамалады.

«Бәрібір, қазір қиратып жатқан іс жоқ,– деп ойлады Алексей,– қол бос. Іш пысады. Іш пысқан уақытта ермек болсын, бұл қыздың еркіне жіберейін!»

– Сіз мені ғафу етіңіз!–деді Алексей орындыққа отырып,– сізге мен кейбір асығыстық мінездер көрсеттім. Оған мен айыпты емеспін, менің еркімнен шыққан жүрек айыпты. Бірақ сіз менің бұл қылықтарымды сізге ақылсыздық көзбен қарағандық деп ойламаңыз. Мен сізді бағалаймын.

– Мен сізге айттым,– деді Ботагөз,– «сенемін» деп. Бірақ мен тұрмысқа өте жауапты қарайтын адаммын. Алдағы күннің ісін көп ойлану керек. Көңіліңізді қайтарып, қолыңызды қаққандық үшін сіз де мені ғафу етіңіз. Менің бұл жолы сізге келуім: біріншіден танысу болса, екіншіден бастағы ауыр халімді айту еді.

– Айтыңыз!

Ботагөз бар оқиғаны, өзінің Қызылжарға келген себебін түп-түгел жасырмай айтты. Оның жасырғаны Асқар ғана. Асқар туралы ол «ләм» деп аузын ашқан жоқ. Асқарды білетін белгі көрсеткен жоқ.

– Сізде адамшылық жүрек барына мен күмән келтірмеймін,– деді Ботагөз сөзінің ақырында,– көңіліңізге ауыр алмаңыз, егер мына тұтқында жатқандардың халін жеңілдетсеңіз, сіз далада қанданған қолыңызды жуған болар едіңіз.

– Сіздің бір тілегіңізді орындай алсам, мен өзімді бақытты деп санаймын,– деді Алексей, орындай алмайтындығын біле тұра, Ботагөзге кең тұсау салғысы келіп,– кірісіп көрейін.

– Рас айтасыз ба?–деді Ботагөз, қуанып кетіп.

– Рас!– деді Алексей.

– Уәдеңізді күтем!–деді Ботагөз қолын ұсынып.