– Сіздің уәдеңізді мен де күтем!–деді Алексей, қолын қысып.

– Маған енді рұқсат етіңіз!–деді Ботагөз,– асығыс едім.

– Мен енді отыр деп сізді қыстамаймын, рұқсат. Бірақ менің көңілім үшін тым болмаса мына тамақтардан дәм татыңыз!–деп өтінді Алексей.

Алексейдің көңілін қалдырғысы келмеген Ботагөз, «ауыз тиейін» деп бір кәмпит алып жеді.

– Жоқ, оған мен разы емеспін,– деді Алексей, Ботагөзді білегінен ұстап,– сіз мына арақты ішіңіз! Біреуін ғана. Бұл арақ емес, қымыз.

Көтерген арақты үстіне төгетін болғасын, Ботагөз тәуекел деп жұтып салды. Бұдан бұрын ол арақ затты нәрсенің ешбіреуін татқан емес еді. Арақ дегеннен оның түсінігі: кеңірдекті күйдіретін ащы зат еді. Мынау арақ олай емес екен.

Расында қымызға жақын қышқылтым, бірақ қымыздан тәтті.

«Бекер іштім-ау!» деп өкінді Ботагөз, жұтқаннан кейін. Олай деп өкінген себебі, басына екі ой келді: біреуі – «мына кәпір араққа бірдеме қосып беріп отыр ма!»–деп қорықты Ботагөз. Екіншісі – «арақ адамды тез бұзады, бір дәмін алса, артынан одан қашып құтыла алмайды, ішкісі келеді де тұрады»,– деп еститін еді.

Осы екі ой келгеннен кейін ол, «бұдан былай басымды кессе де ішпеспін!» деп өзіне өзі ішінен ант берді.

Ал, Алексейге келген ой: «Араққа аузы тиген әйелдің сыры өзіме мәлім. Сен қыздың жайыңды енді білдім!» Алексеймен танысқаннан кейін, жазалылардың құтылуы туралы Ботагөздің сөнген үміті қайта тұтанған еді.

«Мен сенің құлыңмын,– деген еді Алексей бірер көріскеннен кейін,– өлімге жұмсасаң да барамын, бар тілегіңді орындаймын. Менің сенен жалғыз ғана тілегім бар, ол – «сүйем деген сөзің».

Распутин төңірегінде көп болған Алексей әйелдің талайымен кездескен: княгиня, дворянка, жабайы мещанка, крестьянка деген сықылды әр түрлі әлеуметтік ортаның әйелдерін түгел көрген. Оқығанды да, сауатсызды да жолықтырған. Талай түрлі ұлттың әйелдерімен де танысқан. Сондықтан Алексейге әйелдің шыққан тегі, ұлты, білімі қандай болса да бәрібір. Оның жалғыз-ақ қасиеттейтіні – сұлулық.

Сұлулық жағынан Ботагөз Алексейге өте ұнады. Өмірлік серік болу туралы ойламағанмен, Ботагөзбен аз күн рахат өмір сүруге Алексей шын ниетімен құмартты. Бастапқы танысқан кезде бұл тілегіне жетуіне ол шек келтірген жоқ.

«Бұл маған басына қысымшылық іс түскен кезде танысты,– деп ойлады ол,– сондықтан негізінде берік қыз болғанның өзінде де, осы жағдайда дегеніме амалсыз көнеді. Өйткені, жазалылардың халі жеңілденуінің бір тетігі менде деп түсінеді. Үкіметке қарсы шыққан мұндай іске менің жақтап кірісе алмайтынымды білмейді. Олай болса, құдай ғайыптан қолға түсірген бұл менің азығым!..»

Ботагөз Алексейдің ойынан шықпады. Алексейдің алдаған, арбаған сөздеріне берілмеді. Ұзын арқан, кең тұсаумен:

– Асықпаңыз, күн жетеді, тұрмысқа шығу оңай мәселе емес, сыр алысайық, бір-бірімізді жақсылап білейік, ұғысайық,– деп сырғыта берді.

– Мен сенімен мәңгілік өмір жасауға тиістімін. Аз күндік бояма махаббаттың адамы мен емеспін, сенен басқа адам маған жар болуға тиісті емес, менің жүрегім сені сүю үшін ғана жаралған,– деп жалбарынды Алексей.

– Ол сөзіңізге күмән келтірмеймін, сіздік емеспін деп және кесіп айтпаймын, бірақ сабыр етейік, әлі де ойланайық,– деді Ботагөз.

Жалынышты сөздің қақпанына Ботагөздің түспейтінін көрген Алексей, екінші әдіс қолданып, «енді мұны қорқытып көрсем қайтеді?» деп ойлады.

– Егер сенің жүрегің менің жалынды сөзіме жібімейтін тас болса,– деді Алексей бір күні,– ондай тас жүректі уатудан басқа шара жоқ.

– Не айтқыңыз келеді, бұл сөзбен?– деп сұрады Ботагөз.

– Мұндай орынсыз қатал мінезбен оң ісіңді теріс бұратыныңды білесің бе?

– Егер сіздің баяғыдан бері айтқаныңыз жалған боп, ондай іске барамын десеңіз өзіңіз біліңіз, мен сізді тоқтата алам ба?

Әлі де үмітін үзбеген Алексей, біржола араздасып айрылғысы келмей, көңіліне қорқыныш салумен ғана қанағаттана тұрғысы келді.