Ботагоз / Ботагөз - Сабит Муканов / Сәбит Мұқанов

Алексейдің көзі Ботагөзге бұл жолы бұрынғыдан да артық қадалды. «Жақсы әйелдің бала – шешек атқан гүлі» дейтін еді,– деп ойлады Алексей, Ботагөз шыға жөнелгенде, соңынан қадала қарап отырып,– бала туғаннан кейін қандай сұлуланған өзі!.. Бұрын да сұлу әйел енді тіпті құлпырып кетіпті! Өзіне үйленер ме еді?» деп қорытты Алексей ойын.

Сарыбас пен Мадиярдың ойы бір түйінде еді. «Бұл көзге шыққан сүйел,– деп ойлады олар,– оны сылып тастау керек, баласын да, өзін де құрту керек!»

Мадияр бұл ойын Алексейге сыпайылап айтып еді: толқыған көңілді Алексей былқылмен: «көрерміз» дей салды да, өз ішінде, «оған жолығу керек екен!» деп орнынан тұрып, тысқа шығып кетті.

– Көрдің бе, былқылдауын – деді Мадияр Сарыбасқа – осы офицердің осы әйелде ойы бар.

– Ол бұрыннан мәлім мәселе.

– Ол ойы орындалмасын де! Көрерсің, Алексей алам десе осы келіншек оған тиеді.

– Жоқ, тимейді.

– Жақсы көріп емес, залымдықпен тиеді. Мен кісі танысам, осы әйел залым. Егер Алексейге тисе, оның ең зор мақсаты сені мен мені құрту.

– Оны істей алар ма екен?–деді Сарыбас үрейленіп.

– Істейді. Сондықтан бұдан құтылу керек.

– Қалай?

– Екі жол бар: біреуі – егер Алексей көнбесе, осы қалаға келіп жатқан трибуналдың бастығына айту керек. Ұғындырсақ, трибунал сөз жоқ, ол келіншекті жазалайды.

– Алексейді өшіктіріп алмасақ?

– Өшікпейді, тәйірі! Өшігетін ол оған ғашық деймісің. Жәй, көрсе қызар, нәпсі құмар офицерлігінен елтіп жүргені емес пе.

– Екінші жолыңыз ше?

– Ұрыларды жалдап өлтірту!..

2

Үйіне беттеп келе жатқан Ботагөздің ойы: үстіндегі іске татыр киімдерін сатып амалдап, Қызылжарға жету болды. «Қызылжарда завод та көп, жұмыс та көп,– деп ойлады ол,– соның біреуіне орналасармын. Жақын жерге барсам, Ержан да көз-құлақ болар».

Осы ойға табанын тіреген ол, аяғын жылдамырақ аттап, үйіне келсе, есік алдында бір жат жігіт тарантас майлап жатыр екен.

– Есенсіз бе?–деді жігіт, Ботагөз қасына келгенде, бойын жазып.

– Танымайтын жігіт болғасын, Ботагөз тоқтап амандаспай, қасынан өтіп кетті.

Үйден орап алып шыққаннан ұйықтаған Амантай әлі оянған жоқ еді. Баланың тиыштығын қымбат санайтын Ботагөз: «оянып кете ме» деген қорқынышпен аяғын ұшынан басып, демін ептеп алып, аспа бесікке баланы ақырын салды. Үйдің таза ауасы мол болсын деп терезені ашты. Жел улемесін деп есікті жапты. Содан кейін ауыз бөлмеге шығып еді, манағы арба майлаған жігіт ауыз бөлмеде қолын сабындап жуып жатыр екен.

– Тағы да амандасайыншы,– деді жігіт Ботагөзге қарап,– денің сау ма?

– Шүкір,– деді Ботагөз, ішінен: «осынша қадала амандасқан бұл кім?» деп ойлап.

– Құрбым, сен мені танымай тұрған шығарсын,. Танымайтын жөнің бар. Сен мені бұдан бұрын көрген жоқсың. Мен мына Есіл өлкесінде тұратын елдікімін. Ементай деген кісінің баласымын. Еліміз бұл арадан көп жер. Бір жолаушыға атымды жалдап келіп ем, қасымда оқуға түсем бе деп келген бір жігіт бар. Сенің кім екеніңді осы үйдегі кемпірден естідім. Сөзден сөз шығып отырып айтты. Және қасымдағы жігіт те біледі екен. Жаза баспасам, сен Асқардың әйелі болатын шығарсың?

– Болсақ болармыз,– деді Ботагөз күмілжіп:

Скамейкаға қолын сүртпестен отырып, Асқармен қалай таныс екендігін жігіт түрегеп тұрған Ботагөзге баяндады. Кеңесіне қарағанда ол жігіт 16 жылы приемға ілігіп, майданға кеткен екен. Жолда, вагонда қатты ауырып, Калуга қаласында жолдас жігіттерінен қалып қойып, больницаға түскен екен, онда көп жатқан екен.