Шам сөніп тас қаранғы үйде тыныштық орнады. Сыртқа шығып кеткен Нарқыз біраздан кейін оралды. Есікті ішінен ілдірді. Шолпысы сылдырап үйдің оң жағындағы салынулы төсекке жақындады. Кішкентай інісінің қасына жатуға ыңғайланды. Үйдің сол жағында әке-шешесі жатыр. Қонақ Бұқабай жалғыз өзі — төрде, ортада. Үй іші тас қараңғы болғанмен, Бұқабай үшін дүние жап-жарық тәрізді. Тас қараңғы үйде сырт киімін шешінген құлын мүсінді қыздың сүлбасын шырамытады. Жүрегі кеудесіне сыймай өрекпіп, танауға жеткен нәзік әтір иісінен таза мас болғандай Бұқабай. Қыз жып беріп төсегіне кіріп жатып қалды. Не қимыл, не дыбыс жоқ. Тынысы да сезілмей қалды. Бұқабайды өстіп жазалайын дегендей.

Ауылдың о жақ, бұ жағынан иттер үріп қойып, ақыры олардың да жағына құм құйылды,

Мұрны шуылдап отағасы мен әйелі тәтті ұйқы құшағына енгендей. Қыз бейне өліп қалғандай жым-жырт. Дәу де болса демін ішіне тартып Бұқабайды күтіп жатыр. Жаным-ай, неткен ақылды. Жылдай жылжып бір сағат әрең өтті. Қыздың әке-шешесі ұйқы арасында сандырақтады. Енді ұрып жатсаң да оянбас. Киіз үйдің жыртығынан сынық айнадай түнгі аспан көрінеді. Бұлт ыдыраған-ау.

Бұл кезде Бұқабай талай тәтті қиялдарға шомып, қол созым жерде қимылсыз жатқан қызды енді құшақтап құшпаса, бұл өмірде зәредей мағына қалмайтынына көзі жеткен. Сондықтан төсегінен шығып, қыз төсегіне таман төрттағандап жылжыды. Ойын билеген арманы баяу тыныстап шалқасынан жатыр. Беті бері қарай бұрулы, бір бұрымы жастықтан түсіп кеткен. Білезікті, сақиналы сол қолы көрпе сыртында болмашы көтеріліп басылған кеуде үстінде. Жақындап үңіле қарап, не істерін білмей шоқиып жүрелеп отырды жігіт. Содан кейін қыздың қолын ұстады. Ып-ыстық екен. Оянсын деп қысыңқырады. Қыз оянды. Басын көтерді. Қолын тартты. Шошына қарағанын болжады Бұқабай.

— Не керек... сізге?! — деді қыз. Сөз саптасы қатаңдау. Абыржып қалды Бұқабай. Асау ма деп қалды. Манадан бергі ыстық сезіміне салқын су шарпығандай.

— Мен ғой бұл... шошымаңыз!.. — деді дауысы дірілдеп.Масқара-ай, дырдай өкіл Бұқабайдың дірілдегені несі?

— Сіз болсаңыз қайтем? Орныңызға барыңыз!

— Нарқыз! Сізге айтпақ сөзім... бар. Өзіңіз бойжеткелі осы бүгін көрдім... Көрдім де ұнаттым... Менің мақсатым сізді тәлкек қылу емес... Сіз қаласаңыз... Қаласаңыз өмірлік жар ету...

— Ол ой қашан кірді басыңызға?!

— Ол ой... бұрыннан да бар ғой... Бүгін сізді көргесін... анық шештім... — деп абдырады Бұқабай.

— ... Асықпаңыз... ойыңыз пісе тұрсын... шыдаңыз... Өмір бойы өкініп жүрерсіз... әйтпесе... — деді қыз. Дауысында әзілі де, кекесіні де қоса байқалды. Бұны Бұқабай қыздың беті бері қарағандығы деп ұқты. Енді тек уәдені көлитіп ең болмаса құшақтап, сүйіп бір шер тарқату керек.

— Құрбым, шыным осы... Бір қызды бақытты етуге

Бұқабайдың құдіреті жетеді. Тек мені бетімнен қақпаңыз!

— Беттен қақпағанда не істе дейсіз?

— Түк те істеме, қалқам! Осылай монтиып отырсаң болғаны... — деп Бұқабай қапсырып құшақтай алды қызды.

Қыз қапелімде мойнын олай бір, бұлай бір бұрғаны болмаса,тырп ете алмай қалды.

— Ғашығым! ... Жаным! — деп, қабан желке Бұқабай Нарқызды ұмар-жұмар бауырына басып мойыннан, алқымнан өліп-өшіп сүйе бастады. Шөлдеп ындыны кеуіп қалғандай.

— Жіберіңіз! — деді Нарқыз сыбырлап. Бұқабай одан бетер екілене түсті.