Буря / Боран - Тахауи Ахтанов

— Сенің не қимаң қышып барады. Қойыңды әкең мен апаң бағып береді. Саған бригада неге керек.

— Бұл енді дәл қазір шешіле қоятын мәселе емес қой, қарағым,— деді Қасболат тіксініп.

Әншейінде қысылып қалар еді, дәл осы жолы Қаасболаттың суық қабағы Қаламүшті егеске шақырғандай ширықтыра түсті.

— Қазір шешілмесе, былтыр неге шешпедіңіздер. Сонда біз өстіп шауып жүрер ме едік. Қоспан ағамның орнында өздеріңіз болсаңыздар олай демес едіңіздер. Осыдан тек ағама зақым келсін — мен қарап қалмаймын.

Қасболат пен Құмар басын алып қашқан Қаламүшті әзер тоқтатып, Қоспанды іздестірудің шарасын ойлап көріп еді, қолдарында еш нәрсе жоқ екен. Жүруге жарайтын үш трактор мен төрт машинаны ығып кеткен өзге отарларға көмекке жіберіп Құмар қарап қалған, Қасболат ауданға телефон соғып машина іздеттіріп жатыр. Қаламүш олардың дәрменсіз әлегіне ыза болып басқа бір ой түйіп кеңседен шықты.

...Әлі де арындап кеткен ыстық көңілі басылмай үздік-үздік ойлар келеді басына. Қоспан ағасын мына дүлейдің құшағынан суырып алатын күш тек өзінде ғана сияқты ширыға түседі. Бұрын асқар таудай әруақты санап, шешесіне қыңқылдаған баладай сөзін өткізе алмай жүрген адамдарымен кәдімгі терезесі тең кісіше табан тіресіп тұрып ұстасты. Тіке келгенде Қасекеңнің өзі тайқып шығады екен. Баяғыдан бері өзінің осыларға бата алмай жүргеніне қайран болып, кәдімгі қара тасты қаңбақша көтеріп алған адамдай іріленіп келеді Қаламүш.

Жатақхананың коридорында қыздар жуынатын бөлмеден шығып келе жатқан Зүбайдаға ұшырасты. Иығында сүлгісі, сабын сауыты мен щеткасын алға таман созып ұстап, оң қолымен маңдайына түскен су шашын қайыра берді де Қаламүшті көріп сол күйі селтиіп тұрып қалды. Осы тұрған тұрысы — сабын сауытын қыса түскен жіңішке күшті саусағы, үстіндегі қынама бел, жасыл-көк гүл өрнекті шыт халатына дейін Қаламүшке соншалық сүйкімді боп кетті. Өткір қара көзі мен қара торы шымыр жүзінде «не боп қалды?» деген үрейлі сұрақ тұр. Ашуланып ширығып келген Қаламүштің іші жылып қоя берді. Арнап келген шаруасын, бар уайым-күдігін Зубайдаға ақтара салды. Тыңдаған сайын қабағы түйіліп Зүбайда Қаламүштің бетіне қарап қатып қалған.

— Мен қазір шығайын,— деп бөлмесіне кіріп кетті.

Қаламүш Зүбайда ұстаған есіктің тұтқасына қарап сәл тұрып қалды. Содан кейін балалардың тымырсық бөлмесінің есігін айқара ашты да:

— Тұрыңдар! Тал түске дейін қорылдап бұл не жатыс. Тез, тез!— деп айқай салды.

— Бұл кім-ай?

— Әй, қойыңдаршы.

— Әй, тұмсығыңды бұзам. Қой деймін.

— Не боп қалды.

— Мынау Қаламүш па ей?

Жарқ еткен шамның сәулесінен жасқанып, көздерін уқалап балалар төсектен бастарын көтеріп жатыр. Кейбіреулері көрпесін басына орап теріс айнала береді. Қаламүш оларды сүйреп түсіріп, оятып жүр. Ақыры екі-үш бөлмеден жоғары кластың ересек балалары жиналды. Бәрі де ұйқылы-ояу, пысылдап отыр. Әзір еш нәрсенің мәнісін ұқпаған сияқты. Іштерінде сегізінші класта оқитын «Көк қошқар» — Сәден де бар. Бұлардың үстіне Зүбайда бастап төрт қыз келді.

— Ибай, қыздар да бара ма? Бұларға не жоқ, хи-хи,— деп Сәден шықылықтап күліп еді, Зүбайда шекесінен бір нұқып үнін өшірді.

— Ал, сөздің қысқасы маған табаны күректей сегіз жігіт керек. Және анау-мынау емес, кілең ығай мен сығай болсын.

— Ойбай-ау, күн боран емес пе?

— Немене, серуенге барайын деп пе едің. Сол боран болғасын келіп отырған жоқ па!

— Әйда, балалар, кеттік.

— Ау, сонда оқуды қайтеміз. Сабақты тастап кеттіңдер деп директор әкемізді танытпай ма?

— Көлікті қайдан табамыз.

— Сөз болғаныңа. Колхозда аттан көп нәрсе жоқ. Басқармадан барамыз да аламыз.

— Әйда кеттік, балдар. Тіпті қызық болады. Романтиканың көкесі осында.

Балалардың жамыраған шуын Зүбайда басты. Ол орнынан тұрды да өткір көзі жарқ етіп оқушыларды бір шолып өтіп, кәдімгі байсалды үлкен адамша сөйлеп кетті: