Әйелі Надядан Софья атты қыз туды. Надя сол Софьямен қоса Ескендірді де бауырына салып қала берді. Араларын суыстырған жер алыстығы ма, әлде көңіл алыстығы ма, оған қазылық айтар хал жоқ. 1925 жылы Рысқұлов Моңғолиядан оралған соң, Қазақстанға Совнарком болып бармақшы болды. Сол арада тағы да саяси жұлқыс-тартыс салдарынан, Голощекиннің мекерлігінен әрі-сәрі күн кешкен Рысқұлов бір жылдан соң, Совнарком төрағасы Рыковтың орынбасары болып, Мәскеуге қайта оралды. Осындай шытырман шақта Надямен арасы бір үзіліп, бір жалғасқандай жағдай еді.

Өмірде кездейсоқ нәрселердің өзінен заңдылық қалыптаса беретіні белгілі. Егер Рысқұлов орынбасар болмаса, сол орынбасар Түрксіб темір жолының құрылысын бақылап, басқармаса, сөйтіп Алматыға әлденеше рет келмесе... кім біледі, ол Әзизамен кездесер ме еді, кездеспес пе еді? Тағдыр шіркін адамды жүген-құрықсыз-ақ айдауында жүргізіп, айтқанына көндіретін шығар.

Рысқұлов Түрксібті салу ісіне инженер Мұхамеджан Тынышбаевты араластырды. Ол кезде Тынышбаев деген есім «Алашорда» деген ұғымның синонимі сияқты болатын. Рысқұлов Тынышбаевты Түрксіб темір жолын салудың инженері болады дегенде, Голощекин бастаған Қазақстан басшылары әлгі Тынышбаевтан ат-тондарын ала қашты.

— Қалайша?! — деп қалшылдады олар. — Кешегі Алашорданың көсемдерінің бірі, әрі десе, контрреволюциялық Қоқан автономиясы деген үкіметтің премьер-министрі болған Тынышбаев Түрксібке инженер болмақ па? Қасқырға қой бақтырғанды кім көрген? Бұл Рысқұловтың әлі баяғы «уклонистіктен» арыла алмағанының белгісі емес пе? Егер зиянкестік болса ше? Темір жол сол зиянкестіктен апатқа ұшыраса ше? Күдік, күмән қардай борады.

Рысқұлов айтқанын істетті. Тынышбаев өте білімді маман. Оның жобасы бойынша, темір жол қашықтығы қысқара түспек. «Шоқпақ варианты» бойынша, Тынышбаев Түрксібті салып бітіру мерзімін бір жылға кемітпек. Қыруар пайда емес пе?

Ол — ол ма, көп дос-жаран, ағайын-туған Тынышбаевты көрсе, сол қол алыспақ тұрмақ, теріс айналып кетіп жүргенде, Рысқұлов мейманханаға түспей, Тынышбаевтың үйінде жатып алды. Голощекин таудағы дачасын ұсынып еді, одан бас тартты.

Сөйтіп, ГПУ-дың аңдуына қарамай, жұмыстан соң Тынышбаевтың үйіне келіп, демалып отырған бір сәтте қолына бір альбом түсе кетті. Іші толы фотосурет екен. Көбісін танымайды. Танымағандарды Тынышбаевтың жігіт боп қалған ұлы Ескендір (бұл да Ескендір!) таныстырып отырды. Келесі беттен жарқ етіп, екі қыздың суреті шыға келсін! Екеуі де қазақша камзол киген, қос бойжеткен, біріне-бірі бас түйістіріп қалыпты. Егіз туған сияқты. Бір-біріне ұқсас.

— Мыналар егіз бе? — деді Рысқұлов.

— Жоқ, бөле. Шешелері апалы-сіңлілі, — деп түсіндірді Ескендір Тынышбаев.

— Осы Алматыда тұра ма?

— Иә, осы Алматыда.

— Туыстарың ба?

— Қалай десе болады? Екеуінің әкелері папамның жолдастары болған. Мынаусының әкесі Түбек Есенғұлов, мынаусының әкесі Оразғұл Базанов. Екеуі де Қазанда оқыған. Оқу бітіріп қайтқан соң Алматыға Қарақолдан көшіп келген бір татар саудагердің бойжетіп отырған апалы-сіңлілі қыздарына екеуі үйленген де, бір-бірімен енді бажа болған. Сол екеуінен мына Әзиза мен Нәйлә туған.

— Е-е, — деді Рысқұлов суретке қадала түсіп. — Әдемі қыздар екен. Оқи ма?

— Оқиды. Зооветинститутта.

— Екеуі де ме?

— Екеуі де.

— Е-е, — деді Рысқұлов. Содан соң Құдай аузына салды ма: — Әзиза қайсысы? — деді.

— Мынау, — деді Ескендір Тынышбаев оң жақтағысын саусағымен шұқып көрсетіп. — Әкесі былтыр қайтыс болды.

— Шешесі бар ма?

— Бар. Әрифа деген кісі. Екі інісі бар: Рашид пен Шәміл менің достарым.