Робинзон Крузо - Даниэль Дефо

Жүгіріп келе жатқандарды менің қамалымнан, әңгіменің басында айтып өткен, мен кемеден салмен жүк тасығанда келіп тоқтаған кішігірім қойнау ғана бөліп жатты. Қашқын оны жүзіп өтпесе қуғыншылардан құтыла алмайтынын анық көріп тұрдым. Шынында да, ол еш ойланбастан суға қойып кетті де, небәрі отыз құлашпен қойнауды жүзіп өтіп, арғы жағаға шықты да қарқынын кемітпестен жүгіре жөнелді. Үш қуғыншының екеуі суға секіріп, үшіншісі қалып қойды; ол жағада тұрып, жүзіп бара жатқан екеуінің артынан қарап тұрды да, сосын бұрылып алып, жай басып кері қайтты: оның дұрыс жолды таңдағанына оқырманның өзі қазір-ақ көзі жетер. Қашқынның артынан қуған жабайылардың қойнауды жүзіп өту үшін оған қарағанда екі есе уақыт жұмсағанын байқап қалдым. Осы кезде мен бар жан-тәніммен маған құл, – мүмкін жолдас не көмекші, – керек болса қимылдайтын сәт туғанын сездім; құдіреттің өзі мына бейшараны құтқарып қал деп тұр ғой деп ойладым. Уақыт жоғалтпастан сатылармен таудың етегіне жүгіріп түстім де, қойған мылтықтарымды алып, тура сондай асығыстықпен тауға қайта көтеріліп, оның келесі жағынан түстім және жүгіріп келе жатқан жабайылардың жолын кес-кестей теңізге қарай жүгіре жөнелдім. Мен төте жол таңдағандықтан да, әрі шоқыдан төмен қарай жүгіргендіктен көп кешікпей қашқын мен қуғыншылардың арасына киліктім. Менің айқайымды естіп, қашқын жалт бұрылды да, алғашқы сәтте қуғыншыларын көргеннен бетер қорқып кетті. Мен оған кері қайт деп белгі бердім де, ал өзім жайлап басып қуғыншылардың алдынан шықпақ болдым. Алдыңғысы маған жақындап қалғанда, күтіп тұрдым да, оқыс ұмтылып мылтықтың дүмімен ұрып құлаттым. Мұндай қашықтықтан мылтықты даусын естіп түтінін көре қою неғайбыл болса да, басқа жабайылардың назарын аудармау үшін оқ жұмсауға қорықтым. Қуғыншылардың алғашқысы құлағанда, қорқып кеткен болу керек, соңындағысы да тұра қалған кезде мен оның қасына тез жетіп бардым. Жақындай бере оның қолында садағы мен жебесі барын көріп және мені нысанаға алғанын байқаған кезде маған тек оның алдын алу ғана қалып еді: мен атым жібердім де оны тұрған орнында сұлатып салдым. Байғұс қашқын өзінің жауларының жайрап қалғанын көріп (ол солай деп ойласа керек) тұра қалды, бірақ мылтықтың жалыны мен даусынан шошынғаны сондай, маған не жақындарын, не қашарын білмей абдырап, қашуға көбірек ыңғай танытқандай болды; мен тағы да айқайлап, маған жақын кел деп ишарат жасап едім, ол мені түсінді: бірнеше қадам жасады да тоқтады, сосын тағы бірнеше қадам жасап, тағы тоқтады. Байғұс өзін тұтқын санап, безгек ауруы ұстағандай қалш-қалш етіп, ана екі жауының кебін құшамын деп ойлады. Мен оны тағы өзіме қарай шақырдым, қолымнан келгенше есін жидырғым келіп, барымды салдым. Ажал аузынан арашалағаным үшін алғысын білдіргендей, әр он-он екі қадам жасаған сайын тізерлеп, маған қарай жақындай берді, жақындай берді. Мен оған жымиып, қолымды бұлғадым. Әбден жақын келгенде тағы да тізерлеп жерді сүйді, бетін жерге тосып, менің аяғымды көтеріп, өзінің басына қойды. Бұл қылығы көрге кіргенше құлың боламын дегені болуы керек. Мен оны жерден тұрғызып алдым да, арқасынан қағып, “менен қорықпа” дегенді қимылмен білдірдім. Бірақ бастаған ісім әлі аяғына жеткен жоқ екен, басынан ұрған жабайым өлмепті, тек талып қалса керек, – есін жия бастады. Құтқарған адамыма сенің жауың әлі тірі дегенді ишаралап түсіндірдім. Ол маған өз тілінде бір нәрселерді айтып түсіндірген болды, бірақ мен ешнәрсе ұға алмадым, оның сөздері әннің әуені сияқты, құлаққа сондай жағымды, бұл менің жиырма бес жыл уақыттан кейін адам даусын естіп тұрғаным ғой (өз даусымды есепке алмасам). Сезімге беріліп, ой қорытып тұратын уақыт жоқ, есінен танған жабайы есін жиып, жерге отырып алған, екі иығы дірілдеп менен қорқып отыр. Құтқарған жабайыма өз-өзіңе кел дедім де, мылтықты оның дұшпанына көздедім. Бірақ менің жабайым (енді солай атайтын боламын) ишарамен көрсетіп менің иығымдағы шапашотымды сұрады. Мен оған бердім. Ол көз ілеспес жылдамдықпен жауының басын сол сәтте қағып түсірді. Ол оны өте ептілікпен, икемділікпен жасады, тіпті немістің жендеті де онымен салыстыруға келмей қалды. Өмірінде тек ағаш қылыштарды көрген адамның шапашотты бұлай қолдануы мені қатты таң қалдырды. Артынан білдім, жабайылар өздеріне қылыш жасау үшін қатты, өте ауыр ағаштарды таңдап алады екен, сосын оларды жүзі әбден өткірленгеше қайрап, тек сілтеп қалса адамның басын, не қолын жұлып әкетеді екен. Өз ойын іске асырған соң жабайымның жүзінен көңілденгені мен шын қуанғанын сезіндім. Ол менің алдыма келіп, оғаш қимылдар жасап, шапашотымды иығыма іліп, дұшпанының басын алдыма тастай салды.